Pascal Bek (56) is een bekend gezicht op de club, want hij is er bijna elke dag. “Behalve donderdag. Die hou ik vrij voor mijn schoolvriend Peter. Dan gamen we samen, vroeger poolden en dartten we, nu is het vooral Playstation. Even ontspannen.
Al vanaf mijn 20e werk ik als zelfstandige, ik ben samen met mijn vader begonnen. Ik heb nooit voor een baas gewerkt, en dat bevalt me prima. Gezag is niet echt mijn ding. In de bouw ben ik maatvoerder, ik zorg dat binnenwanden goed gezet worden. En als ik zie dat er gejaagd wordt om snel geld te verdienen ten koste van kwaliteit, dan zeg ik daar wat van. Mensen betalen een vermogen voor een huis, dan mogen ze ook verwachten dat het goed in elkaar zit. Geen scheuren door prutswerk.
Begin dit jaar ging het mis. Ik stapte van een steiger af en een stelpoot boorde zich in mijn kuit. Een flinke wond, zenuwschade, en het herstel gaat traag. Mijn opdrachtgever was gelukkig goed verzekerd, dus financieel wordt het opgevangen. Maar ik werk al een tijd niet. Dat voelt niet lekker. Ik ben gewend om bezig te zijn.

Bij vv Nieuwerkerk doe ik veel. Ik ben coördinator en samen met Martin, Eveline, Pieter en Jeffrey zorg ik dat alles rondom 27 teams goed loopt. Spelers en scheidsrechters regelen, trainingstijden afstemmen, dat soort dingen. In de zomer zorgde ik met Ron de Kreij dat alle teams ballen, hesjes en hoedjes hadden. Vorige zomer heb ik het nieuwe ballenhok getimmerd en geïsoleerd in de zeecontainer. Trainers moeten hun spullen goed kunnen opslaan in een hok waar de ballen niet als kogels uitkomen door de vorst.
Ik zit ook in de Vrijwilligerscommissie. We hebben meer mensen nodig. De club draait op een kleine groep. Er zijn zat mensen met ideeën, maar iemand moet het uitvoeren. En mensen die overal ja op zeggen, moeten we soms juist níet vragen. Die moeten we beschermen tegen zichzelf.
Ik ben ook trainer van Zaterdag 3. Die jongens zijn oud genoeg om het zelf te regelen, maar als er geen trainer is, wordt het chaos. Dus dan sta ik er. Al 16 jaar inmiddels. Toen mijn zoon Joey ging voetballen, ben ik begonnen met helpen. Mijn ouders schreven hem in bij VV Nieuwerkerk. Zij hadden meer met voetbal dan ik. Ze deden de kantine bij Eureka, nu NOC Kralingen. Zelf voetbalde ik daar met andere kinderen, maar mijn sport was boksen. Tot ik mijn schouder vernachelde. Ik stapte van de brommer af en werd meteen gevraagd om te sparren. Zonder warming up scheurde ik een pees af toen ik mijn favoriete combinatie eruit gooide.
VV Nieuwerkerk is mijn club. Ik zie veel wat nog beter kan, want ik ben er elke dag. Ik zeg wat ik denk, ik doe wat ik kan. En ik hoop dat er meer mensen opstaan. Want zonder vrijwilligers, geen club.”




