“Ik ben Bob Gale, 75 inmiddels. Geboren in Fulham, Londen, waar in de jaren zestig de wereld draaide om muziek, mode en verandering. Mijn leven kreeg een onverwachte wending toen ik Martha Kool ontmoette, op vakantie in Calella, Spanje. Zij kwam uit een boerenfamilie in Nieuwerkerk, dertien kinderen, een wereld van verschil met mijn Londense achtergrond met slechts een broer. Toch voelde ik me er thuis, tussen de dieren en het ritme van het platteland.
Toen ik, twee jaar later, definitief emigreerde, was het eerste jaar zwaar. Ik sprak geen Nederlands, en Engels was hier toen nog geen vanzelfsprekendheid. We gingen samenwonen in De Els, wat destijds niet door iedereen werd gewaardeerd. Maar we hielden vol. Ik had in Engeland al een opleiding in telecommunicatie afgerond en vond, naar enkele maanden werk bij NKF (Nederlandse Kabel Fabriek) later bij NS en Volker Wessels. Mijn werk bracht me naar plekken als Sierra Leone, Jemen, Sri Lanka, Maleisië en Thailand. Soms alleen, soms met Martha en twee van onze drie geadopteerde kinderen.
Ik heb zelf nooit gevoetbald, maar ik ben wel een trouwe Fulham-supporter. Elk jaar probeer ik een wedstrijd ergens in Europa en soms op Craven Cottage mee te pakken. En laatst was ik ook bij Nieuwerkerk op zaterdag te vinden. Dat is een stuk drukker dan door de week, kan ik je vertellen.
Mijn betrokkenheid bij vv Nieuwerkerk begon via Goos Verkaik, mijn zwager. Goos was een man die iedereen kende en die alles voor elkaar kreeg. Hij vroeg me regelmatig om te kijken naar de elektra en datacommunicatie bij de club. Enkele projecten waren het aanbrengen van ledverlichting en de installatie van een veldcamera. Afgelopen maanden werkten we aan een lijst met opmerkingen na een Scope-keuring van het gehele elektra netwerk voor de brandverzekering. Dit soort veiligheidsprojecten doen wij samen of onder begeleiding van een erkende installateur die ook sponsor is.
Na het overlijden van Goos in april vroeg voorzitter Hans Jeroense of ik de coördinatie van de onderhoudsploeg wilde overnemen. Dat heb ik gedaan, mede dankzij het netwerk van Goos. Iedereen gunde hem alles, en dat doen ze nu ook bij mij. Misschien omdat ik zijn zwager ben, maar ook omdat ze het vv Nieuwerkerk gunnen.
De onderhoudsploeg is verdeeld in twee groepen: de technische ploeg en de schoonmaakploeg. Ik coördineer maar de meesten ploegleden zijn zelfstandig en pakken zelf noodzakelijke werkzaamheden op. Ze maken de kleedkamers en kantine schoon na het weekend en lopen de velden een paar keer per week na. Ze komen terug met vuilniszakken vol peuken, chipszakken en statiegeldflessen, die laatste leveren de club flink wat op extra geld op.
De technische ploeg bestaat uit een man of 5 aangevuld met 2 extra kanjers die we voor speciale projecten op kunnen roepen. Wij zorgen voor alle werkzaamheden die je kunt bedenken stoelen, doelnetten, sloten, douches, wasbakken repareren. Reclameborden plaatsen, groenonderhoud rondom het terrein. Eigenlijk de hele rimram, iedereen kan bij ons zijn of haar ei kwijt.
Helaas moeten we ook veel herstellen wat moedwillig vernield wordt. Systeemplafonds in kleedkamers worden gesloopt, netten, doelen en zelfs de kunstgrasvelden worden soms in brand gestoken. Dat doet pijn. Maar we blijven doorgaan.
We starten drie dagen per week om acht uur met koffie. Dan bespreken we de wereldpolitiek en de sport en de ochtendplanning. Rond half twaalf ronden we af. Sommigen komen één dag, en anderen twee of drie. Het geeft structuur, een doel, en vooral: een sociaal netwerk. Zeker na je pensioen is dat goud waard. Het voelt voor mij heel goed om, met deze groep, zo de nalatenschap van Goos voort te zetten.”