“Het begon allemaal in 1992. Ik bracht mijn oudste zoon naar de voetbal, negen uur ’s ochtends. Om kwart over negen was ik ineens leider en trainer van de F4. Zo ging dat toen. Ik ben toen trainer gebleven tot mijn jongste zoon naar de A-junioren ging. Daarna werd ik trainer van de A7. Maar ja, als je voor de zoveelste keer met twee man in de regen op een blubberveld staat, dan houdt het een keer op.

Nu ben ik weer terug. Samen met een flink team trainers, waaronder mijn zoon Joost, train ik de JO19-6. Joost wilde samen met zijn vriend Alex Korbee een team trainen, toen de JO14-4. Hij vroeg of ik ook wilde helpen. Nou, dat was zo geregeld. Maar toen de coördinator vroeg wie er op zaterdag bij was, deden Joost en Alex een stapje terug. Dus kreeg ik dat er meteen bij. En eerlijk? Ik vind het heerlijk. Lekker buiten, mensen ontmoeten op de club. Het houdt me bezig.

Thuis ben ik vaak alleen. Mijn vrouw Fransje is overleden toen ze 64 was. Ze tobde al lang met haar gezondheid, het was echt een lijdensweg. Nu zit ik vaak op zolder bij mijn modelspoorbaan, of in de tuin. Maar de voetbalclub brengt me onder de mensen. Dat is belangrijk.

Ik woon al sinds 1983 aan de Eendendaal in Nieuwerkerk. Toen was dat nog een nieuwbouwwijk. Mijn zoons Hans, Joost en Frits zijn daar geboren. Hans en Joost spelen nog steeds bij Nieuwerkerk.

Mijn werkzame leven was niet altijd makkelijk. Ik werkte als Financial Controller bij de energiecentrales wat eerst GEB was en later EON en Uniper werd. Toen er nieuw management kwam, werd ik ontslagen. Dat was een lastige tijd, vooral omdat Fransje toen al ziek was. Het was lastig om weer aan het werk te komen. De laatste jaren voor mijn pensioen was ik verkeersregelaar, wat niet echt mijn droombaan was.

Ik heb twee kleinkinderen. Joey voetbalt in de JO11 en Abigail is bijna vier. Prachtig om te zien hoe de jeugd zich ontwikkelt. En het jeugdvoetbal is zó veranderd. Vroeger trainden we drie kwartier per week, als het al doorging. Nu, dankzij kunstgras, trainen ze twee keer vijf kwartier per week. Meer ruimte, betere materialen, trainers krijgen goede kleding. Het verschil tussen selectie en recreatie is bijna verdwenen.

Zolang ik gezond ben en de jongens het willen, blijf ik training geven. Ik zei ooit: ‘Als jullie kampioen worden, stop ik.’ Toen zeiden de jongens: ‘Dan worden we maar geen kampioen.’ Toen ze tóch kampioen werden, waren er een paar bang dat ik echt zou stoppen.

Ik ben een strenge trainer. Ik hou van duidelijke afspraken en regels. Samen met de andere trainers geven we de jongens veel waardering. Dat helpt ze groeien. Al kan ik ook wel eens boos worden als ze een oefening weer niet snappen of slap uitvoeren. Maar ach, dat hoort erbij. Het is mooi werk. En ik ben er nog lang niet klaar mee.”

Pascal Bek (56) is een bekend gezicht op de club, want hij is er bijna elke dag. “Behalve donderdag. Die hou ik vrij voor mijn schoolvriend Peter. Dan gamen we samen, vroeger poolden en dartten we, nu is het vooral Playstation. Even ontspannen.

Al vanaf mijn 20e werk ik als zelfstandige, ik ben samen met mijn vader begonnen. Ik heb nooit voor een baas gewerkt, en dat bevalt me prima. Gezag is niet echt mijn ding. In de bouw ben ik maatvoerder, ik zorg dat binnenwanden goed gezet worden. En als ik zie dat er gejaagd wordt om snel geld te verdienen ten koste van kwaliteit, dan zeg ik daar wat van. Mensen betalen een vermogen voor een huis, dan mogen ze ook verwachten dat het goed in elkaar zit. Geen scheuren door prutswerk.

Begin dit jaar ging het mis. Ik stapte van een steiger af en een stelpoot boorde zich in mijn kuit. Een flinke wond, zenuwschade, en het herstel gaat traag.  Mijn opdrachtgever was gelukkig goed verzekerd, dus financieel wordt het opgevangen. Maar ik werk al een tijd niet. Dat voelt niet lekker. Ik ben gewend om bezig te zijn.

Bij vv Nieuwerkerk doe ik veel. Ik ben coördinator en samen met Martin, Eveline, Pieter en Jeffrey zorg ik dat alles rondom 27 teams goed loopt. Spelers en scheidsrechters regelen, trainingstijden afstemmen, dat soort dingen. In de zomer zorgde ik met Ron de Kreij dat alle teams ballen, hesjes en hoedjes hadden. Vorige zomer heb ik het nieuwe ballenhok getimmerd en geïsoleerd in de zeecontainer. Trainers moeten hun spullen goed kunnen opslaan in een hok waar de ballen niet als kogels uitkomen door de vorst.

Ik zit ook in de Vrijwilligerscommissie. We hebben meer mensen nodig. De club draait op een kleine groep. Er zijn zat mensen met ideeën, maar iemand moet het uitvoeren. En mensen die overal ja op zeggen, moeten we soms juist níet vragen. Die moeten we beschermen tegen zichzelf.

Ik ben ook trainer van Zaterdag 3. Die jongens zijn oud genoeg om het zelf te regelen, maar als er geen trainer is, wordt het chaos. Dus dan sta ik er. Al 16 jaar inmiddels. Toen mijn zoon Joey ging voetballen, ben ik begonnen met helpen. Mijn ouders schreven hem in bij VV Nieuwerkerk. Zij hadden meer met voetbal dan ik. Ze deden de kantine bij Eureka, nu NOC Kralingen. Zelf voetbalde ik daar met andere kinderen, maar mijn sport was boksen. Tot ik mijn schouder vernachelde. Ik stapte van de brommer af en werd meteen gevraagd om te sparren. Zonder warming up scheurde ik een pees af toen ik mijn favoriete combinatie eruit gooide.

VV Nieuwerkerk is mijn club. Ik zie veel wat nog beter kan, want ik ben er elke dag. Ik zeg wat ik denk, ik doe wat ik kan. En ik hoop dat er meer mensen opstaan. Want zonder vrijwilligers, geen club.”