Javier Molina, 59 jaar inmiddels, staat met plezier op het veld. Niet als speler, maar als scheidsrechter. “En geloof me, dat is minstens zo intens. Ik fluit regelmatig twee wedstrijden op zaterdag: eentje bij vv Nieuwerkerk en eentje bij Groeneweg, waar mijn zoon Dani ook heeft gespeeld.
Wat ik mooi vind aan vv Nieuwerkerk? De club is in beweging. Er gebeurt echt wat. Voor scheidsrechters wordt er steeds meer georganiseerd: conditietrainingen, bijeenkomsten waar we ervaringen delen, nieuwe spelregels doornemen. Dat is belangrijk. Je moet als scheidsrechter scherp blijven, fysiek én mentaal. En het bestuur geeft nieuwe impulsen, denkt mee, kijkt vooruit. Dat voelt goed.
Mijn liefde voor het spel begon lang geleden, in Lutjewinkel, een klein gehucht in Noord-Holland. Daar groeide ik op. Later studeerde ik Bedrijfskunde in Leeuwarden, maar werk vinden was lastig. Dus vertrok ik naar Mallorca, waar ik zeven jaar in hotels werkte. Daar leerde ik Jessica kennen, mijn vrouw. Zij kwam uit Nieuwerkerk. Het was logisch dat we uiteindelijk hier neerstreken.
Om sociaal aansluiting te vinden in de voor mij nieuwe omgeving ging ik zaalvoetballen bij Margriet. Ik speelde jaren in het team van Teun Willem den Ouden. Mooie tijd. In de zaal fluiten vond ik trouwens altijd wat makkelijker dan op het veld. Minder ruimte, meer overzicht. Bij veldvoetbal zijn er vaak duels waar je maar moet raden of en door wie een overtreding is gemaakt. Met duidelijke communicatie en goede gebaren maak ik dan wel mijn beslissing zo duidelijk mogelijk.
Het liefst fluit ik de jongere spelers, Onder 13 tot Onder 15. Die leeftijdsgroepen liggen me het best. Ze luisteren nog, nemen iets aan van een scheidsrechter. En ze moeten nog veel leren: Hoe je goed ingooit bijvoorbeeld, of wat buitenspel precies is. Ook toen ik het team van mijn zoon Raul vier jaar lang trainde vond ik het mooi om kinderen te helpen, niet alleen met het spel, maar ook met opvoeden. Respect, samenwerken, omgaan met winst en verlies. Dat zijn lessen voor het leven. Dat is ook waarom ik scheidsrechter ben geworden. Je staat midden in het spel, maar je hebt ook een rol als begeleider.
Naast het voetbal werk ik bij Struyk Verwo Infra in De Meern. Ik verkoop betonproducten zoals bestrating, vooral aan gemeentes en aannemers. Soms moet het goedkoop, maar er zijn ook prestigieuze projecten met mooie pleinen. Daar denk ik graag in mee. Met het bedrijf en de hele branche zijn we bezig met duurzaamheid. Cement is een energie-intensief onderdeel van beton, polymeren vervangen nu een deel van het cement.
Wat ik hoop? Dat we bij vv Nieuwerkerk blijven investeren in mensen. In trainers, in scheidsrechters, in vrijwilligers. Want zonder hen is er geen club. Ik ben scheidsrechter geworden omdat ik de club wil helpen verbeteren. Het zou mooi zijn als nog veel meer leden die vinden dat het beter kan dat ook gaan doen.”